Pagmumuni-muni

Sa hindi maunawaang dahilan, hindi ko pa makuha sa sarili ko ang umuwi na. Pasado alas-nuwebe na ng gabi, ngunit nandito pa rin ako, nakaupo sa damuhan sa malaking parke ng unibersidad, at pinagmamasdan ang mga kislap ng mga liwanag sa langit, kasabay ang pakikinig sa tunog ng mga insektong panggabi.

Hindi ko inaasahang magiging ganito ang takbo ng aking buhay. Sampung taon pa lamang ang nakakaraan narito ka sa lugar na ito, bilang isang mag-aaral na wala pang muwang sa mundo. Binabantayan mo pa nuon ang mga bagong kanta na ilalabas ng Backstreet Boys o kaya naman ng Spice Girls. Ang madalas mong inaatupag ay manuod ng MTV o kaya ng walang kupas na Sailor Moon. Simple lang ang buhay nuon. Sapat na ang maiwan kang mag-isa sa bahay tuwing Miyerkules at magsasayaw o magkakanta nang malaya sa inyong sala, kasabay ng malakas na pagpapatugtog sa inyong stereo. Masaya ka na sa mga ganun. Kontento. Wala nang hihingin pa.

Ngunit maraming nabago sa loob ng sampung taon. Hindi ka na ang dating totoy na inuumaga sa mga internet shop kakapatay sa mga kalaban sa Diablo o sa Warcraft. Mama ka na. Ilang taon na lamang at mawawala na sa kalendaryo ang iyong edad. May mga responsibilidad ka nang hindi na matatakasan. Nakatali ka na sa sirkulasyon ng mundo at sa pangangailangang mabuhay. At ang kasiyahang hinahanap mo ay hindi na matatagpuan sa pakikinig sa "2 Become 1" o kaya sa "Quit Playing Games." Mas malalim na ang kinakailangang tugon sa pangangailangan ng iyong puso.

Magtatagal pa sana ako sa aking pag-iisip nang makita ko na ang lumalapit na liwanag mula sa flashlight ng mga rumorondang gwardiya sa campus. Kailangan ko na umalis bago pa ako mapilitang magpaliwanag sa dahilan kung bakit ako nakatambay sa damuhang iyun. Dahil ako mismo hindi ko alam. At sa pagpara ko sa unang jeep na magdadala sa akin sa Philcoa, alam ko, ako ay muling nabalik sa realidad ng patuloy na pagdaloy ng buhay sa mundong ito...

.....

Hindi ako down ngayon o kung ano pa man. Senti lang kaunti. Nagleave kasi ako ng isang buong linggo, pero kinain na ang tatlong araw ko dahil sa pending na dokumento para sa project na katatapos pa lang namin. Syempre pakiramdam ko nasayang ang mga araw. At naisip ko rin ang mga nasayang na ilang taon na dumaan na sa buhay ko. Kaya ayun, eto, nasenti, at kinailangan ng outlet.


Pahabol: Hindi na ako nagtaka na nanalo ang Lakers. Sa Game 4 pa lang hindi na ako umasa na manalo ang Magic. Sana matuto ako magbasketball...

Isa pa: Sana manalo si Nadal sa darating na Wimbledon. Kapag hindi siya umabot sa semis at nanalo si pareng Fedz, laglag siya sa number one.

Better, and Reminiscent of Days Past

It's a been a long time since the last post. I feel I haven't had the exact mood, frame of mind/heart, and everything else that I seem to need in order to write a post for the past month or so. I also have been reading other blogs, but just the same, I'm not leaving comments as often as I would have wanted. Guess it's just one of those days.

But in any case, brought by stirred emotions by a short story that I am working on, and the emo mood acquired by listening to the Backstreet Boys, I felt I just had to write here. Well, right now, I am very thankful that I am a lot better than the previous weeks. And I am truly thankful for that. I am so blessed to have a better grasp of the reality around me, and what to do with it. Got to thank the heavens for that.

And the connection between the emo mood and the Backstreet Boys? Well, I remember that I was in my early years at the uni when they first came out. I just found myself reminiscing on my younger years, when everything was terribly simpler. It wasn't the negative kind of senti though. This is the type that makes me smile, and a bit warm inside. Again, I am sure glad I am better now.

Having shared that, gotta get some sleep fast. Badminton game early tomorrow morning with my folks, and I haven't played for the past 3 months or so.

Addendum: Magic should have won earlier today. tsktsk...

Laging May Iniiwasan...

I shared with someone why I was feeling down the other day. Part of his reponse was: "Feeling ko kasi, uncomfortable ka sa circumstances mo na tila meron kang iniiwasan na di mo maiwas-iwasan."

...

Baka nga totoo ito. Hindi ko pa mapag-isipan eh. Hirap ng nasa ganitong kalagayan. Hindi ko pa maitaguyod kung sino ba talaga ako.

Hindi ko rin matanggal sa sarili ko yung pakiramdam na hindi pa rin ako mag-fit sa mundong ito. Puro aso naman tayo dito (as a another blogger has creatively put it), pero pakiramdam ko naiiba pa rin ako. Hindi kaya nasa akin ang problema?

"Ikaw lang naman ang nagbobox sa sarili mo eh..."

May future ata sa pagiging psychiatrist yung taong yun...

Down

I bury my head in the comforts of the soft hotel pillows, trying to numb away the feelings of remorse and depression that seem to be inseperable from people who are born "different." I again find myself wallowing in self pity, surely wishing I was part of the "normal" world. I can't see myself facing tomorrow's responsibilities, let alone contend w/ the pressures of surviving another day. I sure wish everything is simple. I wish everything is easier. I wish everything is right. I wish everything is normal..

I sure wish I need not pour it all out like this. But everything just feels so heavy and hopeless. And it wouldn't suprise me that these soft pillows will soon be the cradle of a pool of saline tears.

Isang Pasimula

Outlet ng aking mga sentimyento ang paunang motibo ng blog na 'to. Mga sentimyentong hindi madaling mailalabas sa mundo. Mga sentimyentong bunga ng simula ng unti-unti kong pagkagising sa kung sino ba talaga ako. Hindi ko alam ang patutunguhan ng blog na ito, kung ito ba ay makakaapekto sa ibang tao sa mabuting paraan, kung magkakaroon ako ng maraming kaibigan dahil dito, o kung ano pa man. Ngunit umaasa ako na sa huli ay maganda ang kahihinatnan ng blog na ito.

Dalawampu't walong gulang na ako. Sa kasalukuyan hindi ako masaya sa kinatatakbuhan ng aking buhay. Ako ay nakakulong sa loob ng maraming hawla. Mga kulungang aaminin ko na ako mismo ang may gawa, ngunit tinulungan ng lipunang mabuo at mapagtibay. Patong-patong ang mga bagay na tumatabon sa kung ano ang tunay na ako.

Bata pa lang ako ay madalas na sabihin ng aking ama na papatayin niya ako kung ako ay magiging isang binabae. Hindi siya seryoso sa kanyang sinasabi, marahil ay dala lamang ito ng takot na ang panganay niyang lalaki na may dala ng kanyang pangalan ay magbibigay ng kahihiyan sa kanya sa hinaharap. Sa murang edad ay wala akong muwang sa kahulugan ng pagiging isang binabae. Kaya maaga pa lang ay nagkaroon na ako ng takot sa isang bagay na hindi ko alam ang kahulugan. At ang kinatatakutan ay naging isang katotohanan. Lumaki ako na nakakaramdam ng atraksyon sa mga kapwa ko lalaki. Ngunit sadyang malaking salita ang binabae. Lalaki ako kumilos, ngunit sadyang pino. Hindi rin ako maihahalintulad sa isteryotipikong bading na kilala ng lipunan. Nagkakagusto rin ako sa mga babae. Ngunit, sa kabila ng lahat, eto ako, napapalingon sa mga lalaki na maganda ang itsura, at nakakaramdam ng atraksyon sa mga kapwa ko lalaki.

Hindi rin nakatulong na madalas ako tuksuhin ng aking mga pinsan noong kabataan namin. Na dumating sa punto na isa sa kanila ay hiniling sa akin na siya ay aking batihin. Higit pa na sa edad ng aking pagbibinata ay nagkaroon ako ng sekwal na mga karanasan sa aming kasambahay, na tumagal rin ng ilang taon. Na nagsasabay ang pagkadarang sa masasarap na sensasyon at pagdurusa sa kamalayang marahil ay nasisira ko rin ang kanyang buhay. Na lubhang dumurog sa aking pagkatao ang kanyang pagtutulak sa akin nang siya ay nagkaroon na rin sarili niyang kamalayan. Na sa wakas ay tumanda ako na takot sa lipunan, at nabubuhay nang walang kasiguraduhan sa sarili, na naging parang papel na tinatangay ng daloy ng mundo.

Sa gitna ng napakaraming kalituhan sa kasalukuyan, hindi ako nakakaramdam ng pagkagalit. Naroon lamang ang kagustuhang mailabas ang kung ano man ang nasa loob ko, ang maipakita ang totoong ako. At, marahil sa ikasusuka ng karamihan, ang mailabas ang pagmamahal ko sa iba na hindi ko maipakita dahil sa takot. Hindi ito isang paglaladlad, hindi ko kailangang aminin ang aking sitwasyon sa iba. Ito ay pagkilala sa aking sarili sa kung sino man ako.

Marahil simula ito ng malaki at magandang pagbabago sa aking buhay. Patnubayan nawa ako ng Maykapal.